چون ابر بهاری شاهد گریانی خویشم 
در حسرت دیدارِ ِ دلدار ِ خراسانی خویشم
هر لحظه به فکر تو و این حسرت ِ خویشم
" سرخوش زسبوی غم پنهانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم "

مجنون شده ام در ره ِ تو بیشتر از پیش
من میگذرم در ره ِ وصلت ز تن و خویش
لبخندت برون آرَد ز دلم هر غم و تشویش
" در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش
چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم "

بالای ِ سخنت نیست کلامی
آقا به فدایت همه ی عمر و جوانی
میسوزم و میسازم در ره ِ عشقت ، ولی هیچ زمانی
" لب باز نکردم به خروشی و فغانی
من محرم راز ِ دل طوفانی خویشم "

ای عبد ِ عبید ِ خالق ِ هستی
از درد ِ فراقت گشت رفیقم باده پرستی
یک چند پشیمان شدم از لذت ِ هستی
"یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم"

تو عشق ِ بزرگ ِ من و من عاشق ِ خُردم
ای وای که من از دوری ِ تو هیچ نمردم
" از شوق شکر خند لبش جان نسپردم
شرمنده جانان ز گران جانی خویشم "

یک لحظه به کامم نرسیدم به همه عمر
از باغ گلش برگ ِ گلی نچیدم به همه عمر
بیچاره دلم گفت نازش بخرم ، من نخریدم به همه عمر
" بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسره دل از خویشم و زندانی خویشم "

 عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم اما 
 شرمنده جانان ز گران جانی خویشم اما 
 افسره دل از خویشم و زندانی خویشم اما 
" هر چند امین ، بسته دنیا نیم اما
دل بسته ی یاران خراسانی خویشم "